korzeń

1. Wyrwać coś z korzeniami «usunąć coś, zniszczyć całkowicie, zupełnie, doszczętnie»: O, włamania nawet nie było, kłódka wisi, jak trzeba. – Ale daszek ktoś wyrwał. Z korzeniami, psiakrew, wyrwał. P. Siemion, Łąki. W zakończeniu autor zamieszcza uwagi ogólne, wykazuje zło i szkodliwość organizacji mafijnych i domaga się wyrwania go z korzeniami. GPol 22/04/1939.

2. Zapuścić korzenie

a) «zadomowić się gdzieś, przywyknąć do jakiegoś miejsca»: Kilku znanych pisarzy (...) przylgnęło na stałe do Krakowa. (...) Zapuścili tu korzenie i było im dobrze. Zdobyli popularność, pracę zgodną z ich zainteresowaniami, przyjęci do krakowskiego środowiska, znaleźli w nim swe miejsce. T. Kwiatkowski, Panopticum.

b) «stworzyć dla siebie mocne podstawy, umocnić się»: Wywiad niemiecki głęboko zapuścił we Francji korzenie i działał sprawnie rzucając ogromne sumy na przekupywanie prasy i na szerzenie nastrojów defetystycznych. J. Pajewski, Historia. Międzywojenny pacyfizm, który miał wielu zwolenników o nazwiskach głośnych w nauce i literaturze, zapuścił swe korzenie już w okresie oświecenia. J. Pieszczachowicz, Koniec.

Podciąć korzenie czegoś zob. podciąć.

Sięgać korzeniami (czegoś) zob. sięgnąć 2.